31 godzin w podróży

Po 5-godzinnym oczekiwaniu w Tokio wsiedliśmy szczęśliwi do samolotu do Manili. Przedostatni etap podróży trwał prawie 5 godzin i upłynął w miarę spokojnie. Nadia prawie całą podróż słodko spała, a my oglądaliśmy filmy i odliczali minuty do lądowania na Filipinach. Jedzenie w Japan Airlines (JAL) było naprawdę znakomite! Pierwszy raz zdarzyło się, abym jadła na pokładzie samolotu lody (a lotów mam za sobą sporo!). I to nie byle jakie lody – poczęstowano nas lodami Häagen-Dazs :). Poza tym z ciekawostek można było poprosić o zupę miso i zieloną herbatę z kartonu. Pierwsze swoje zetknięcie z liniami Japan Airlines oceniam bardzo pozytywnie i chętnie znów z nich w przyszłości skorzystam. Obsługa najlepsza jaką do tej pory spotkałam.

Manila powitała nas o 22:00 „chłodnymi” 32 stopniami Celsjusza, które bardzo skutecznie o kilka stopni ocieplała ogromna wilgotność. W momencie byliśmy zlani potem, a moje włosy odkształciły się w kierunkach, o których wcześniej nie wiedziałam, że istnieją. Po 30 godzinach w podróży było mi jednak wszystko jedno – moim jedynym marzeniem był wówczas chłodny prysznic i łóżko. Najpierw jednak trzeba było wydostać się z lotniska. Niby nic, ale był to jeden z najbardziej stresujących etapów podróży. Naczytałam się tyle na temat lotniska w Manili i taksówkarzy, którzy zabierają turystów do ślepych zaułków, gdzie czekają na nich złodzieje, którzy kradną pieniądze, karty kredytowe i elektronikę. Wiedziałam więc, że pomimo zaporowej ceny pojedziemy taksówką kuponową, czyli taką, której cena jest z góry ustalona. Jednak Filipińczycy mają swoje zdanie na temat tego, czym powinno się jechać, więc pomimo tego, że zadawaliśmy bardzo konkretne pytania, oni mieli swoją koncepcję naszej podróży do hotelu i każde pytanie kończyło się kierowaniem nas zgodnie z ich koncepcją. Evan nie tracił czasu na czytanie o zagrożeniach, więc kiedy na moment się odwróciłam, ktoś zdążył zdjąć z wózka 2 walizki i był już z nimi 10 metrów dalej przy jakiejś podejrzanej taksówce... Bardzo już zestresowana podeszłam do policjanta, który skierował mnie w końcu do kuponowych taksówek. Pół godziny jazdy (podczas której zauważyliśmy, że Manila tętni nocnym życiem i że jazda po niej jest czymś dla ludzi o stalowych nerwach) i dotarliśmy do naszego hotelu – the Malayan Plaza. W recepcji powiedziano nam, że dostaliśmy ”surprise upgrade”, czyli większy apartament od zarezerwowanego. Żeby nie mieć niespodzianki na koniec pobytu, potwierdziłam raz jeszcze cenę i okazało się, że taka sama, więc mogliśmy udać się do pokoju na zasłużony odpoczynek.